جنگ ها و نابسامانی های اجتماعی در طول یک دهه فجایع بسیاری را ایجاد کرده اند. در این شکست ها و پیروزی ها این کودکان هستند که متحمل سخت ترین و شدیدترین فشارها شده اند.
و در افغانستان از هر سه کودک یک تن یکی از اعضای خانواده اش را از دست داده است، بیشتر یتیمان کشور زیر 5 سال سن دارند و 28 هزار کودک خیابانی در کابل وجود دارد که 20 درصد آنان را دختران تشکیل می دهد.
و حال اگر نگاهی منصفانه داشته باشیم دنیای کودکانمان را از شادی لبریز می کنیم نه لحظه های سراسر کار و جنگ و ناامنی.
چند آرزو از کودکان افغانستان:
- آرزو می کنم که روزگاری در جایی زندگی کنم که غذای کافی وجود داشته باشد و بتوانم برای پرنده ها دانه بریزم.
- کاش هوا گرم تر بود، کاش توپ من هیچ وقت کم باد نمی شد.
- خوابیدن در خیابان را دوست ندارم آنجا سرد است من جای گرم تر و بهتری می خواهم.
- دلم می خواهد به اندازه ای شکلات داشته باشم که بتوانم به تمام دوستانم بدهم.
- کاش خدا من را ببیند که چگونه روی زمین نقاشی می کشم و برایم یک مداد رنگی بیاورد.
- من می خواهم کاری کنم که درخت های کابل بار دیگر سبز شوند.
وقتی فقط تو هستی...!!
